Σκέψεις για την εκδήλωση του ROSSONERO για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Χτες το βράδυ, ζηλέψαμε...

Τη φετινή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δεν θα την ξεχάσουμε εύκολα. Ο αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος ROSSONERO, στο πλαίσιο των κύκλων επιμόρφωσης που πραγματοποιεί τα κυριακάτικα απογεύματα και με αφορμή τα 41 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη, διοργάνωσε εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Η αντιδικτατορική πάλη – από τα δυναμικά χτυπήματα στη μαζική εξέγερση» και εισηγήτρια την Κική Παπαθανασίου. Ήταν κατά τη γνώμη μας, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και συγκινητικές εκδηλώσεις και ισορρόπησε με θαυμαστό τρόπο την πολιτική πληροφορία με το βίωμα.

Είχαμε από πριν μελετήσει τη «Γνωστή-Άγνωστη αντίσταση στη χούντα», έρευνα του Ιού για τις δυναμικές ενέργειες των αντιστασιακών οργανώσεων, τις δίκες και τις καταδίκες των αγωνιστών, τα θύματα της δικτατορίας από την πρώτη κιόλας μέρα της.

Συζητήσαμε για τη σημασία τους, αλλά κυρίως για τις άγνωστες πτυχές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η Κική Παπαθανασίου μίλησε για τη Νομική, για τις θυελλώδεις φοιτητικές συνελεύσεις, για το πώς φτάσανε στο Πολυτεχνείο. Μας έδωσε το χρονικό της εξέγερσης, μας είπε για τους αφανείς ήρωές της, τις αντιπαραθέσεις των οργανώσεων της Αριστεράς, τη διαφορετική τους στάση για την κατάληψη, τη σύνδεση του τότε με το σήμερα. «Σ' αυτές τις τρεις μέρες», είπε η Κική, «τις πιο ευτυχισμένες και φωτεινές της ζωής μου ειπώθηκαν και έγιναν όσα δεν μπορούν να ειπωθούν και να γίνουν σε πέντε χρόνια».

Ζητήσαμε να μιλήσει και ο Γιάννης Χριστόπουλος, του οποίου την ιστορία μάθαμε από συναγωνιστές του, ποτέ από τον ίδιο. Ο Γιάννης μίλησε πολιτικά αλλά και ποιητικά. Μίλησε για τις θέσεις του, ως μέλος της Συντονιστικής του Πολυτεχνείου, για το ραδιοφωνικό σταθμό που είχε αναλάβει τη φύλαξή του μέχρι την τελευταία στιγμή, όταν το Πολυτεχνείο είχε πια αδειάσει. Μίλησε για τη σύλληψη του και όσα έζησαν οι σύντροφοί του στα κρατητήρια της χούντας. Μας έδωσε όμως και συγκλονιστικές εικόνες, όπως αυτή των εκτυφλωτικών φώτων του τανκ στη Στουρνάρα - ίδιος ο θάνατος - που φώτιζε το λευκό πόδι της δεκαπεντάχρονης που πρόβαλε από τα κάγκελα – ίδια η ζωή. Μίλησε για όλα ο Γιάννης, εκτός απ' όσα πέρασε ο ίδιος στην απομόνωση του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Μόνο για τα τρία μερόνυχτα ακίνητης ορθοστασίας, μας είπε, υπό των έλεγχο των εσατζήδων, κι αυτό γιατί θυμήθηκε το αχλάδι, που του πρόσφερε ένας από αυτούς.

Σας ζηλεύουμε, Κική και Γιάννη, γιατί βιώσατε την έξαψη που οι άνθρωποι αισθάνονται μόνο στο μεγάλο έρωτα και στις εξεγέρσεις. Και σεις, τα ζήσατε και τα δυο ταυτόχρονα. Όποιος αμνήμων, δεξιός και νεόκοπος ή μη «αριστερός» σας επιτεθεί πολιτικά, θα συναντήσει τη δυναμική αντίδραση όλων μας.

Γιατί αυτό που μάθαμε, από συντρόφους σαν το Γιάννη και την Κική, είναι ότι η πολιτική ασκείται βιωματικά, σωματοποιημένα, με προσωπικό ρίσκο και βεβαίως, ποτέ και με τίποτα, δεν εξαργυρώνεται.

Το εξεγερσιακό μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν χρειάζεται μνημόσυνα. Δεν τιμούμε την εξέγερση του Νοέμβρη με γιορτές και αναιμικές εθιμοτυπικές πορείες.

Την τιμούμε με:

• το δικό μας Δεκέμβρη,
• τους αγώνες, τα κινήματα, τις απεργίες, τις μικρές και μεγαλύτερες συγκρούσεις
• την αλληλεγγύη μας στα εκατομμύρια θύματα της κρίσης
• την επίθεση μας στη ναζιστική Χρυσή Αυγή.
Την τιμούμε ετοιμάζοντας από σήμερα τους αγώνες και τις εξεγέρσεις του αύριο.

Ευχαριστούμε Κική και Γιάννη
Στέλλα Φώλια – Εύη Παπαθανασίου

Πηγή : left.gr